afscheid
Blijf op de hoogte en volg Alette
15 Juni 2015 | Zuid-Afrika, Malmesbury
Die dag voelen Marit en ik ons als wereldverbeteraars. We hebben gehoord dat het schreeuwen, dreigen en slaan niet normaal is volgens de kinderwet. Tannies kunnen er zelfs om ontslagen worden! Sommigen zijn zich niet bewust van hun gedrag. En terwijl Marit en ik tot in de treuren onze frustraties uit de doeken doen, praten de tannies daar niet over met elkaar.
En zo komt het, dat we enthousiast beginnen te brainstormen: We willen verandering! Natuurlijk verandert een benaderingswijze niet met een vingerknip. Maar de band die we opgebouwd hebben met onze collega’s maakt het voor ons wel makkelijker om met hen te praten hierover. We besluiten een gesprek te houden met de tannies en de directrice. Superspannend, nog nooit gedaan. Maar het ging goed! Het ging zelf beter dan we durfden te hopen. Iedereen was heel open en zelfs hun opvoeding van vroeger kwam op tafel. We zijn nog steeds trots op onszelf en op de tannies!
Na dit gesprek ging de tijd ellendig snel voorbij. Woensdag was onze laatste dag. ’s Morgens versierden we cupcakes met de kinderen van Sprookjesland en ik spoot bij de kleintjes een dot slagroom in de mond. Genietend keek ik naar de blije, donkere gezichtjes. Hun ogen straalden toen ze ook nog eens een presentjie (cadeautje) kregen. Sommige kinderen begrijpen, dat we weggaan. Eentje keek me aan en vroeg: ‘tanny, kan ik meevlieg met julle?’ Als het kon propte ik er een paar onder m’n shirt en zou tegen de douane zeggen dat ik zwanger was van een drieling.
’s Middags is ons laatste uurtje met de kinderen van Dwergiebos. We hebben ze omgedoopt tot onze Dwergies. Ze dachten dat we wegwaren, omdat ze ons niet zagen. Als ze me dan toch zien, komen ze gillend op me af en drukken me haast plat. Met een brok in m’n keel lopen we naar tanny Marit. Wanneer ze die ook nog zien, is het helemaal feest: we zijn weer compleet.
We versieren ook met hen cupcakes, doen ballontrappetje en als klap op de vuurpijl krijgen ze een speelgoed phone. Blijer kunnen we ze niet maken. Ze zijn door het dolle heen en hun reactie is goud waard. Gillend en lachend laten ze hun cadeautje zien. Het eerste wat ze doen, is ‘bellen’ met hun ouders.. Lieve schatjes. Het afscheid probeer ik diep weg te stoppen om nog even samen te genieten. Ze vragen nog om een sticker (en of ons systeem werkt!) en dan druk ik ze stuk voor stuk nog even aan m’n hart. Ik zeg, dat ik altijd van ze blijf houden en ze nooit zal vergeten. Sommigen snappen er niks van, maar begrijpen aan onze toon dat het serieus is. Een ander meisje klemt zich aan me vast en zegt huilend, dat we niet weg mogen gaan..
We spelen voor de laatste keer in de speeltuin, geven drukkies aan collega’s en met een glimlach zwaai ik nog een kind in het rond, afscheid nemen! Huilend vallen Marit en ik elkaar in de armen. Nooit meer de bruine ogen die me aankijken en bij ons kunnen vertellen hoe hun schooldag was. Een extra drukkie, nadat ik boos was om te laten merken dat ze er mogen zijn. ’t Is voorbij. Gelukkig hebben we mooie herinneringen, maar wat voelde ik me leeg, uitgeput en belabberd.
Donderdag gaan we de Garden Route rijden en weer een mooi stuk van Zuid Afrika zien! Gelukkig hoeven we niet ook nog afscheid te nemen van het land.
Kusjes, Alette
En zo komt het, dat we enthousiast beginnen te brainstormen: We willen verandering! Natuurlijk verandert een benaderingswijze niet met een vingerknip. Maar de band die we opgebouwd hebben met onze collega’s maakt het voor ons wel makkelijker om met hen te praten hierover. We besluiten een gesprek te houden met de tannies en de directrice. Superspannend, nog nooit gedaan. Maar het ging goed! Het ging zelf beter dan we durfden te hopen. Iedereen was heel open en zelfs hun opvoeding van vroeger kwam op tafel. We zijn nog steeds trots op onszelf en op de tannies!
Na dit gesprek ging de tijd ellendig snel voorbij. Woensdag was onze laatste dag. ’s Morgens versierden we cupcakes met de kinderen van Sprookjesland en ik spoot bij de kleintjes een dot slagroom in de mond. Genietend keek ik naar de blije, donkere gezichtjes. Hun ogen straalden toen ze ook nog eens een presentjie (cadeautje) kregen. Sommige kinderen begrijpen, dat we weggaan. Eentje keek me aan en vroeg: ‘tanny, kan ik meevlieg met julle?’ Als het kon propte ik er een paar onder m’n shirt en zou tegen de douane zeggen dat ik zwanger was van een drieling.
’s Middags is ons laatste uurtje met de kinderen van Dwergiebos. We hebben ze omgedoopt tot onze Dwergies. Ze dachten dat we wegwaren, omdat ze ons niet zagen. Als ze me dan toch zien, komen ze gillend op me af en drukken me haast plat. Met een brok in m’n keel lopen we naar tanny Marit. Wanneer ze die ook nog zien, is het helemaal feest: we zijn weer compleet.
We versieren ook met hen cupcakes, doen ballontrappetje en als klap op de vuurpijl krijgen ze een speelgoed phone. Blijer kunnen we ze niet maken. Ze zijn door het dolle heen en hun reactie is goud waard. Gillend en lachend laten ze hun cadeautje zien. Het eerste wat ze doen, is ‘bellen’ met hun ouders.. Lieve schatjes. Het afscheid probeer ik diep weg te stoppen om nog even samen te genieten. Ze vragen nog om een sticker (en of ons systeem werkt!) en dan druk ik ze stuk voor stuk nog even aan m’n hart. Ik zeg, dat ik altijd van ze blijf houden en ze nooit zal vergeten. Sommigen snappen er niks van, maar begrijpen aan onze toon dat het serieus is. Een ander meisje klemt zich aan me vast en zegt huilend, dat we niet weg mogen gaan..
We spelen voor de laatste keer in de speeltuin, geven drukkies aan collega’s en met een glimlach zwaai ik nog een kind in het rond, afscheid nemen! Huilend vallen Marit en ik elkaar in de armen. Nooit meer de bruine ogen die me aankijken en bij ons kunnen vertellen hoe hun schooldag was. Een extra drukkie, nadat ik boos was om te laten merken dat ze er mogen zijn. ’t Is voorbij. Gelukkig hebben we mooie herinneringen, maar wat voelde ik me leeg, uitgeput en belabberd.
Donderdag gaan we de Garden Route rijden en weer een mooi stuk van Zuid Afrika zien! Gelukkig hoeven we niet ook nog afscheid te nemen van het land.
Kusjes, Alette
-
15 Juni 2015 - 22:21
Gerjanne:
Wauw, dapper joh om dat gesprek aan te gaan met de tannies en directrices. Fijn dat het zo uitpakte; hopelijk heeft het resultaat op langer termijn ;)
Beroerd hè om weg te gaan, daar waar je zoveel hebt meegemaakt en opgebouwd. Succes Alette..
Liefs! -
15 Juni 2015 - 22:28
Tineke:
Hee!
Wat moet dat afscheid moeilijk geweest zijn zeg;(
Gelukkig hebben jullie daar iets moois kunnen doen & veel voor hun kunnen betekenen!
Geniet van de komende weken vakantie.
Jullie gaan naar huis met herinneringen en ervaringen die je nooit zal vergeten!
Liefs, Tineke
-
16 Juni 2015 - 08:03
Henny:
Lastig hoor, zo`n afscheid. Maar mooi dat jullie een voorbeeld zijn geweest.
Geniet van de laatste tijd daar!
Groeten, tante Henny -
16 Juni 2015 - 11:46
Alien Bosman:
He Alette,
Lastig he zo'n afscheid. Ik wens je nog een fijne vakantie en hopen je met een paar weken weer gezond in Genemuiden te zien! -
22 Juni 2015 - 09:39
Jacolien Van Dijk:
Wat dapper dat jullie dit werk gedaan hebben ! Dit zijn herinneringen die je hele leven met je mee gaan. Geniet van de laatste weken ontspanning in het mooie land. Fijne terugreis en tot gauw in Genemuiden.
Groeten
Jacolien -
27 Juni 2015 - 12:46
Hennie L:
Hoi Alette,
Heftig zo'n afscheid maar jullie kunnen met goede herinneringen nu genieten van een welverdiende vakantie!! en dat doen jullie ook vast wel. geniet nog met volle teugen van je laatste week daar.
En alvast een goede terug reis! -
28 Juni 2015 - 15:49
Jeanine:
Alet, wat schrijf je toch ontzettend tof. Lees het in een adem uit. Afscheid nemen is nooit leuk :( ##you've got mail <3
-
05 Juli 2015 - 13:49
Martha Hoekman:
Alette,
.... wat heb ik genoten van jouw leuke, gezellige en moeilijke momenten, hoe je het schreef in de verslagen !!! als je het leest, is het alsof je het zelf meemaakt en ik krijg ook tranen in de ogen.
Maar we hopen en bidden dat jullie werk niet tevergeefs was, alle herinneringen neem je mee !! en ik weet zeker dat jullie een hele goede indruk achterlaten !!
meid, alvast een goede terugreis enne..... ik hoop je gauw weer te zien in Genemuiden.
In ieder geval ligt er een kaart voor je in de Clausstraat.
hartelijke groeten
Martha
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
